به یاد مظلومیت شهدای پرواز ۶۵۵ و توحش آمریکایی
۱۲ تیر ماه هر سال یادآور شهادت ۲۹۰ مسافر بی گناهی است که با شلیک موشک های ناو وینسنس، پروازی بی بازگشت به آسمان ها را طی و آبهای نیلگون خلیج فارس را با خون خود گلگون کردند.
صبحگاه ۱۲ تیر ۱۳۶۷ تنها چند روز مانده به پذیرش قطعنامه ۵۹۷ شورای امنیت سازمان ملل برای اتمام جنگ تحمیلی از سوی پیر خمین، فرمانده ناو یو اس اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ارتش آمریکا، پرواز ایرباس A۳۰۰ ۶۵۶ تهران-بندرعباس-دوبی ایران ایر را با دستور شلیک ۲ موشک، هدف قرار داد و ۲۹۰ سرنشین آن شامل ۶۶ کودک، ۵۳ زن و ۱۶ کروی پروازی و همچنین ۴۶ تبعه خارجی به شهادت رساند.
راجرز فرمانده وینسنس می‌گوید شیء خارجی را روی صفحه رادار مشاهده کرده؛ حال آنکه همه آنها که با علم هوانوردی، دریانوردی و بررسی رادارها آشنایی اندکی هم دارند، می‌دانند که آلارمی که هواپیمای مسافری بر روی صفحه راداری می‌دهد با آلارم هواپیمای جنگی متفاوت است.
دولت تروریست آمریکا که در آن سال از رژیم بعث عراق در جنگ ۸ ساله علیه ایران حمایت می‌کرد، با این اقدام تروریستی می‌خواست کمکی به بغداد در جنگ تحمیلی علیه تهران کند؛ همین بهانه کافی بود تا توطئه یک حمله تروریستی علیه مسافران بی دفاع ایرانی را طراحی کند و درنتیجه ۲۹۰ زن و مرد و کودک بی دفاع در آسمان ایران و در شرایطی که تنها کمتر از نیم ساعت تا فرودگاه دوبی فاصله داشتند، به شهادت برسند.
از ۱۲ تیر ۱۳۶۷ تا کنون پروازهای تهران-بندرعباس-دوبی با شماره ۶۵۵ و به یاد شهدای این اقدام تروریستی دولت آمریکا انجام می‌شود. همه ساله در ساعت ۱۰:۲۴ در محل قتلگاه شهدای پرواز ۶۵۵، از سوی خانواده‌ها و نیروی دریایی مستقر رد جنوب کشور، محل سقوط گلباران می‌شود.